داستان من   

نوزادی که هنوز در شوک خارج شدن از دایره امنش(رحم مادر)بود به یکباره در یکسالگی اش شوک دیگری را از جانب مادرش متحمل می شود، چرا که مادرش فرزند نوجوانش را از دست داد، شش ماه دیگر شوک بعدی، پسر دیگرش در سانحه ای سوخت و تا مرز مرگ رفت. این پسر در ادامه سال‌های بعدی از مادری مضطرب و گریان و مرثیه خوان شیر می خورد. پسر تا سنین نوجوانی در آتش اضطراب می سوخت و در انزوا اضطرابش را به دوش می کشید، چه بار سنگینی!
اما همیشه در قلبش نور امیدی حس می کرد. اولین فریادرسش در هفده سالگی کتاب آیین زندگی نوشته دیل کارنگی بود، از ۱۸ سالگی با دنیای روانشناسی و مشاوره آشنا شد، از بیست سالگی ببعد بدون پیشنهاد کسی جلسات مشاوره و روان درمانی اش را شروع کرد، تحصیلاتش را در حیطه روانشناسی و مشاوره ادامه داد، در دانشگاه خوش درخشید، کتابی از تجربیاتش در مسیر رشد نوشت، او جلسات روان درمانی و مشاوره اش را حتی بعداز اینکه خودش یک مشاور شده بود ادامه می داد. او بیشتر ازینکه یک روانشناس باشد، یک خود تحلیلگر قوی شده بود، سبک مشاوره او از سبک زندگی و مَنِش منحصر به فردش ریشه می گرفت، او تار و پود ماهیت روح و روان خود را زیر ذره بین می گرفت، می کاوید، تحلیل می کرد و به همین جهت عمق جانِ مراجعینش را خوب می فهمید، از جان می گفت و بر دل می نشست.
و حالا در آستانه چهل سالگی می توان خستگی راهی که پیموده را در چشمانش دید، همزمان همان نور امیدی که در کودکی داشته را،
نوری که روشنگر راه بلندیست که بنیانی قوی دارد.
او در این راه بلند تنها نیست، یاورانی دارد، شاید یکی شان خود شما هستید که این متن بلند را تا انتها خواندید!
می دانید این روزها کسی حوصله خواندن ندارد؟ اما شما خواندید!
سپاس گزارم از حضور شما 🙏🌹❤🙏
سپاس گزارم، سپاس گزارم، سپاس گزارم